Ervaringen van een nabestaande
Een hospice wordt vaak geassocieerd met droevigheid. Maar voor gasten van een hospice is het een waardige invulling van hun laatste levensfase. Dat blijkt in het bijzonder uit het verhaal van Louise de Kruijff. Na haar diagnose keerde ze terug naar de Achterhoek waar ze opgroeide en waar haar moeder en ex-echtgenoot Ben Rendering haar makkelijk konden bezoeken. ,,In Hospice De Lelie in Winterswijk maakte ze nieuwe vrienden en was ze ondanks haar terminale ziekte toch nog gelukkig”, vertelt Ben.
Ben en Louise hielden na hun scheiding goed contact. Nadat Louise’s nieuwe partner overleed werd het contact intensiever. Toen bleek dat ze ongeneeslijk ziek was en niet in het ziekenhuis kon blijven, zocht Ben samen met Louise naar een oplossing.
Oplossing
Die oplossing vinden was niet zo makkelijk, vertelt Ben die zich door het ziekenhuis onder druk gezet voelde: ,,Thuis blijven was onverantwoord en in haar omgeving was niemand die voor haar zou kunnen zorgen. Uiteindelijk belandde Louise in Nijmegen in een instelling waar ze weinig ervaring hadden met terminale patiënten. Toen dacht ik aan Hospice De Lelie in Winterswijk. Een verblijf daar zou een uitkomst zijn, vooral voor haar negentigjarige moeder die drie dagen per week voor dagopvang in verzorgingshuis De Pronsweide verbleef dat op hetzelfde terrein ligt als het hospice. Maar ook voor mij omdat ik in Lichtenvoorde woon.”
Regels
Omdat Louise niet in de Achterhoek woonde, mocht ze volgens de regels formeel niet in het hospice verblijven. ,,Gelukkig besloot het bestuur een uitzondering op de regel te maken omdat ze wel lang in Lievelde gewoond heeft en omdat zowel haar moeder als ik in de regio wonen,” vertelt Ben. Die uitzondering bleek vooral voor Louise heel erg belangrijk. In het hospice genoot ze van de contacten met de vrijwilligers en de bezoeken van haar familie, vrienden en haar moeder. Ze leefde zelfs een beetje op, vertelt Ben: ,,Het was gezien de situatie het beste wat haar kon overkomen. Louise maakte er heel veel nieuwe vrienden.”
Vrienden
Die vrienden maakte ze onder de vrijwilligers. ,,Geweldige mensen zijn dat”, vindt Ben. ,,Ze werken vanuit het hart en dat merk je. Ze gunnen de gasten hun privacy en doen er alles aan om het ze naar de zin te maken. Als je aan een hospice denkt, denk je aan verdriet, maar de sfeer is daar niet bedompt. Er wordt echt wel gelachen! Louise vond het vooral leuk om met het bed naar buiten te gaan. Dat kan daar heel goed, het is een prachtige locatie.”
Erehaag
Louise’s verblijf in Hospice De Lelie duurde tweeëneenhalve maand. ,,Ik ben nog steeds onder de indruk van de afscheidsceremonie die de vrijwilligers ‘uitdragen’ noemen”, vertelt Ben: ,,De vrijwilligers vormen een ‘erehaag’ waarbij ze kaarsjes in de hand houden en lezen een passend gedicht voor. Heel mooi.” Louise toonde haar dankbaarheid met een gift aan het hospice waarmee onder andere een brunch verzorgd werd voor alle vrijwilligers. ,,Dankzij De Lelie was ze in haar laatste maanden toch nog gelukkig… ,” besluit Ben.
